Пошук

Выйшаў чарговы нумар часопіса «Врата Небесные»

19 мая 2018

Калі дарогі былі далёкімі...

Успамінаючы часы Дзмітрыя Данскога, Дарафей Вяціч задумваецца аб тым, як і для чаго мы жывем зараз. І сумна пытаецца: «Чалавек жыве сам па сабе, а сумленне само па сабе — у каморцы забыцця. Паганяе, прышпорвае чалавечышча жыццё сваё, ды яшчэ пугай дапамагае... Куды «прышпорвае»? Куды ляціць? Можа, ад Каго? Можа, ад сумлення, цноты, душы?..»

Жыццё — за жыццё

Гераіня апавядання Алены Есаулавай, баба Нюра, — ветэран Вялікай Айчыннай. На фронце ўсякае было, і мужыкі там па-рознаму сябе паводзілі. Але над усім — Промысл Божы. Распавёўшы гісторыю з'яўлення на свет сваёй дачкі, баба Нюра дапамагае захаваць жыццё іншага дзіцяці: «Прачнулася, падушка ад слёз мокрая. Зразумела, што нічога рабіць не буду, нараджу дзіця. Будзь што будзе. Валодзькінага жыцця няма, якое яно ні было, а хай дзіця за яго жыве».

У чаканні слова «мама»...

Марыя Сараджышвілі зноў піша аб дзецях з асаблівасцямі развіцця, а дакладней, аб іх бацьках: «Ён усе разумее, але не размаўляе. Не ідуць у яго гукі, хоць ты трэсні. Памперсы гэтыя бясконцыя не паспяваю купляць. І лагапед, і масаж языка, і рэабілітацыя... Яшчэ на прычасце яго ваджу кожную нядзелю. Мой духаўнік мяне супакойвае: «Веруй! З «Ойча наш...» пачне Гела гаварыць».

Бомж Васілёк, прасфорніца і чаравікі

Чаму пачынаюць піць? І хто мае рацыю — той, хто шкадуе і прабачае алкаголіку, або той, хто яго ганяе? Апавяданне Алены Кучарэнка аб тым, што адказы на гэтыя пытанні ў кожным асобна ўзятым выпадку будуць рознымі і часам нечаканымі: «Айцец Яўген памаўчаў: «Так... Спіўся ён зусім. Апусціўся... Але ведаеш, што я думаю. Не забудзе яму Гасподзь той скарбонкі дробязі. Ёю ён і ўратуецца. Веру — уратуецца!»

Пояс Прасвятой Багародзіцы

«Разам з калегам едзем у найстаражытную і любімую многімі абіцель — Ватапедскі манастыр. Нідзе больш няма такой колькасці святынь, як там: частка Жыватворнага Крыжа Гасподняга, пачэсны Пояс Найсвяцейшай Багародзіцы, больш за 200 мошчаў святых...», — так пачынае свой матэрыял Юрый Аляксеевіч, але больш за ўсё увагі надае гісторыі святога Пояса.

Памянём

«Як жа балюча паранілі сэрца фальшыва-пампезныя канцэрты, якія калечаць шчырыя ваенныя песні! — успамінае Людміла Лістава. — І бясконцае ўсюды — у кіно, у газетах, у тэлеперадачах — згадванне «франтавых ста грамаў»...» Дык як жа лепш у дзень Перамогі памянуць загінуўшых? Вядома, памаліцца.

Апошняя надзея

Яшчэ адзін матэрыял, прысвечаны дню Перамогі. Рэгіна Багамолава дзеліцца асабістымі ўспамінамі, звязанымі з Вялікай Айчыннай: «Нядаўна дзякуючы інтэрнэту я ўбачыла аблічбаваныя дакументы з фонду Міністэрства абароны Расійскай Федэрацыі, якія маюць непасрэднае дачыненне да лёсу блізкіх мне людзей. Гэтыя чатыры архіўныя старонкі нібы перавярнулі маю душу...»

Стралялі па дзвюм войнам

У матэрыяле Івана Вазнясенскага падрабязнасці неардынарнай падзеі: «У цяжкія дні бітвы пад Масквой на ўчастку Сонечнагорск — Красная Паляна, які абараняла абяскроўленая цяжкімі баямі 16-я армія. К. Ракасоўскага, адбыўся ўнікальны выпадак прымянення артылерыйскіх гармат часоў Руска-турэцкай вайны».

Подзвіг сястры міласэрнасці

Падчас Першай сусветнай на фронце і ў шпіталях працавала нямала сясцёр міласэрнасці. Аляксей Захараў апісвае лёс адной з іх, асаблівай: «Загінуўшая на беларускай зямлі 21-гадовая сястра міласэрнасці Рыма Іванова стала адзінай у Расіі жанчынай, уганараванай ордэнам святога Георгія 4-й ступені — найпачэснейшай баявой узнагароды рускай арміі».

Узнясенне

Іерэй Аляксандр Бойка, перш чым дакрануцца да глыбіннага сэнсу таго, што адбылося ў дзень Узнясення Гасподняга, распавядае аб самім царкоўным свяце: «Гэта не столькі ўспамін, колькі пражыванне ўспомненай падзеі, як быццам яна адбылася сёння, а не дзве тысячы гадоў таму... А таму мы павінны задаць сабе пытанне, не што здарылася ў гэты дзень дзве тысячы гадоў таму, а пра што кажа мінуўшая падзея. Якія яе багаслоўскія сэнсы? Што яна значыць для нас?»

«Будзьце ж і вы гатовыя»

Галоўная тэма матэрыялу протаіерэя Радзіёна Пуцяціна — падрыхтоўка хрысціяніна да смерці. У трох частках — «Адкінем даброты свету», «Суцяшэнне ад Яго» і «Аб злучэнні з бліжнімі» — нямала мудрых, строгіх і ў той жа час суцяшальных слоў: «Хутчэй маці пакіне без ежы любімае дзіця, якое плача, чым Бог пакіне без суцяшэння няшчаснага чалавека, калі ён моліцца. Вы цяпер і ўявіць не можаце, чым і як Бог суцешыць, і не рабіце гэтага. Суцяшэнняў Боскіх не толькі наперад нельга ведаць, але і, калі будзеце суцешаныя, не дасце сабе справаздачы ў іх...»

Гутарка аб пакаянні

У пісаннях святых айцоў кожны радок неацэнны. Вось і творы прападобнага Максіма Вызнаўцы — невычэрпная скарбніца духоўнай мудрасці: «Узлюбім адзін аднаго, і ўзлюбленыя будзем Богам; акажам цярплівасць блізкім, і Бог акажа Сваё — аб грахах нашых. Не адплацім злом за зло — і не прымем адплаты за грахі нашы, бо прабачэнне грахоў мы знаходзім у прабачэнні братоў, і міласць Божая да нас заключаецца ў міласэрнасці да нашых бліжніх».

Са святымі ўпакой...

Ёсць асаблівыя дні, калі мы ўзгадваем пра тых, каго ўжо няма побач з намі. Гэта — памінальныя суботы. Чаму яны так называюцца, у чым іх асаблівасць, як прынята памінаць памерлых? На пытанні журналіста Таццяны Шымко адказвае клірык храма роўнаапостальнай Марыі Магдаліны, загадчык завочным аддзяленнем Мінскай духоўнай акадэміі іерэй Раман Арцёмаў.

Трэба выйсці з зоны камфорту

Жыць бесклапотна, лёгка і радасна... ці не пра гэта марыць кожны чалавек? Але ці карыснае нашай душы такое жыццё? Для таго мы нарадзіліся, каб праводзіць яго ў бяздзейнасці? І ці можа такі лад існавання на зямлі прывесці людзей да святасці? Разважанні на гэтыя надзённыя тэмы ў інтэрв'ю журналіста Дзмітрыя Арцюха з кіраўніком Аддзела сацыяльнага служэння Екацярынбургскай епархіі протаіерэем Яўгенам Папічэнка.

«Взбранная Воевода Победітельная»

«Праваслаўныя малітвы і спевы ўтрымліваюць многія звароты да Божай Маці: Багародзіца, Вечнадзева, Прачыстая, Нявеста Ненявесная і іншыя. Але да Яе, Маці Божай, з малітвай аб дапамозе ў бітвах звярталіся і праваслаўныя хрысталюбівыя воіны, укленчыўшы перад Яе абразамі», — так пачынае свой матэрыял аб знакамітай цудатворнай Казанскай іконе Божай маці протаіерэй Павел Баянкоў.

Цудатворац Вавіла

Быць святым і быць цудатворцам — гэта адно і тое ж? У прыпавесці Наталлі Клімавай можна знайсці адказ. У абіцель да авы Артэмона прыйшоў чалавек і сказаў: «Я — вядомы цудатворац! Божы Дух на мне спачывае! Я да цябе вось за чым наведаўся... Людзі ў нас у горадзе кажуць: нехта недзе некалі бачыў, што ты ходзіш па вадзе. Я і вырашыў, можа, ты і мяне навучыш гэтаму»...

Апостал любові

Чаму Іаан Багаслоў лічыцца адной з таямнічых асоб у сусветнай гісторыі? Чаму памяць святога апостала святкуецца двойчы ў годзе, у тым ліку 21 мая? Чаму Хрыстос назваў Іаана Сваім самым любімым вучнем? І чаму даверыў напісаць Апакаліпсіс менавіта яму? Чаму людзі не шануюць гэтага святога так, як апосталаў Пятра і Паўла, свяціцеля Мікалая? На пытанні журналіста Таццяны Сакаловіч адказвае настаяцель храма Нараджэння Прасвятой Багародзіцы ў вёсцы Старое Сяло Мінскага раёна протаіерэй Павел Ківовіч.

Галгофа праваслаўнага беларускага духавенства

«У гады савецка-нацысцкай вайны героямі ў Беларусі станавіліся не толькі тыя, хто загінуў у баях. На акупаваных тэрыторыях подзвіг служэння Радзіме выконвалі шматлікія святары, які вытрымлівалі пагрозы і ад немцаў, і ад савецкіх партызанаў, і ад ваяваўшых у шэрагах прапольскі настроенай Арміі Краёвай. У бязбожным савецкім грамадстве пасляваенных гадоў аб гэтых падзвіжніках не любілі ўспамінаць. Іх памяць была адданая забыццю», — піша аўтар матэрыялу протаіерэй Фёдар Крыванос і распавядае пра лёсы некалькіх прадстаўнікоў духавенства, жорстка пацярпелых у ваенны час.

Deiverbo.com / Church.by